Editie Glyfosaat/PFAS 72 – ‘What shall we use to fill the empty spaces. Where waves of hunger roar?’ – Parkinson, verkeer en meer 15-01-2025

(Bron: Wim-Heerke Spronk op LinkedIn)

David Attenborough, de legendarische Britse natuurdocumentairemaker, heeft ons weer eens aan het denken gezet met een krachtige observatie over de schaal en kwetsbaarheid van onze planeet.

In een recente uitspraak sprak hij zijn verbazing uit over mensen die versteld staan van de diepte van de Marianentrog, het diepste deel van de oceaan dat zich zo’n 10 kilometer onder het zeeoppervlak bevindt. Hij plaatste dit echter in perspectief door te benadrukken hoe klein en oppervlakkig dit werkelijk is in vergelijking met de omvang van de aarde.

Hij zei: “Ik ben verbaasd over mensen die hun mond open laten vallen van verbazing dat de Marianentrog ongeveer 10 kilometer diep is. Dat stelt niets voor. Dat is ongeveer 6 mijl. Denk eens aan hoe breed de oceanen zijn. Als de aarde een appel zou zijn, is het wateroppervlak vergelijkbaar met de schil van die appel. We zijn eigenlijk helemaal geen waterplaneet.”

Attenborough’s vergelijking benadrukt hoe dun de waterlaag op onze planeet werkelijk is. Hoewel de oceanen een groot deel van het aardoppervlak bedekken, vormen ze slechts een flinterdunne laag wanneer je kijkt naar de totale omvang van de aarde. Hij trekt dezelfde vergelijking met onze atmosfeer: “De atmosfeer is niet veel dikker.” Deze dunne lagen van water en lucht zijn essentieel voor het leven zoals wij dat kennen, maar ze maken ook duidelijk hoe kwetsbaar en beperkt onze leefomgeving is.

Attenborough beklemtoonde hoe deze inzichten een gevoel van verantwoordelijkheid zouden moeten oproepen. Als individu kan hij, in één enkele hardloopronde, een grotere afstand afleggen dan de diepte van de diepste oceaan. Dit perspectief illustreert hoe fragiel het leven op aarde is en hoezeer het afhangt van deze dunne lagen van water en lucht. Zijn boodschap is duidelijk: we moeten beter zorg dragen voor onze planeet.

Wat betekent dit voor ons?

Attenborough’s woorden zijn een ‘wake-upcall’. Ze herinneren ons eraan dat we ons bewust moeten zijn van de grenzen van onze planeet en dat ons voortbestaan afhangt van de zorg en bescherming van deze dunne lagen. Het gaat niet alleen om het beschermen van ecosystemen of soorten, maar om het waarborgen van de toekomst van de mensheid zelf.

Zijn boodschap is er één van urgentie én hoop: als we onze verantwoordelijkheid nemen en ons inzetten voor duurzaamheid, kunnen we een verschil maken. Het begint bij bewustzijn, en daarmee zet Attenborough met zijn inzichtelijke observaties ons hopelijk weer aan het denken.