Korte review Hans van Geluk,
Nu ben ik nooit zo’n lezer van boeken in de ‘ik‘ vorm. Maar toch is dit juist een boek die daaruit springt. En dat komt omdat de vertelster, Belinda die op haar 39e jaar de diagnose Parkinson ontvangt, geïnterviewd wordt door de ‘biograaf’ Corine Peerenboom. Dat geeft toch een ander gevoel bij het aangrijpende verhaal van Belinda, haar man en kinderen.
Ja, helaas treft Parkinson óók vrouwen en jonge gezinnen. En zie hier maar eens mee om te gaan als jonge vrouw en moeder, met een druk leven, werk, huishouden, pubers en het gevecht met die rotte aandoening.
Belinda kapster van beroep krijgt de diagnose en dan langzaamaan stopt het werk, wat ze met veel passie en plezier doet ineens. Het gevecht begint.
Van niet begrijpen tot een op zeker moment van acceptatie met alle worstelingen die hiermee gepaard kunnen gaan, komt Belinda na een lang proces in aanmerking voor een DBS (Deep Brain Stimulation). Samen met haar gezin, schoondochter die haar aan alle kanten helpen om deze operatie, samen met haar arts die de operatie zal uitvoeren, goed te doorstaan.
Kort voor een operatie te horen krijgen dat het niet door gaat, lijkt me voor een patiënt psychisch bijna niet te doen
“Nee, dat is echt heel erg. Ik heb wel eens mensen gehad die op de voorbereidingskamer lagen van het operatiecentrum toen er een ongeluk van de A2 binnen kwam. De spoedoperatiekamer was in gebruik voor een ander spoedgeval, dan wordt er ‘ingebroken’ op ons programma en kan de geplande operatie niet doorgaan”
“Het komt ook regelmatig voor dat op de verpleegafdeling voor een patiënt wel een fysiek bed beschikbaar is maar dat er geen verpleegkundige is die de patiënt kan verplegen. Dus als in het verpleegkundige team te veel zieken zijn gaan er bedden ‘dicht’. Dat was in de zorg al ‘het’ thema de afgelopen vijf jaar en dat wordt, vrees ik, de komende decennia echt een verontrustend thema”
“Er is geen tekort aan medische specialisten, maar een enorm tekort aan verpleegkundigen. Dat is niet zo gek als ze zich in deze regio niet eens fatsoenlijke woonruimte kunnen veroorloven. Er is overal een tekort aan verpleegkundigen dus waarom zouden ze dan op de duurste plek van Nederland gaan wonen?”
“Vroeger waren er meerdere ziekenhuizen en kwamen verpleegkundigen op hun fietsje naar het ziekenhuis. Nu kunnen de meeste zich een woning voorbij Hoorn veroorloven en moeten dus iedere dag over de A7 rijden, wat qua files een drama is. Op weg naar het AMC komen ze langs de Dijklander Ziekenhuizen in Hoorn en Purmerend, langs Zaans Medisch Centrum in Zaandam, langs het BovenlJ Ziekenhuis in Amsterdam“
“Dichterbij en ziekenhuizen waar ze mogelijk meer kunnen verdienen. Het totale aantal zorgmedewerkers neem ook af. En de vraag naar zorg neemt door de vergrijzing steeds meer toe. Op het moment dat wij echt oud zijn, zal de zorg een heel stuk schraler zijn, vrees ik. Het is een maatschappelijk probleem!“
Neurochirurg Dr. P. van den Munckhof
Het boek is geschreven vanuit Belinda’s beleving. Welke verschillend is voor een ieder die de aandoening Parkinson heeft, een ieder heeft zijn eigen Parkinson. Daarom is het dan ook zo’n ongrijpbare chronische en progressieve aandoening, Toch is het duidelijk een handvat en naslag werk voor mensen met deze aandoening worstelen, je staat niet alleen.
Belinda kapster van beroep krijgt de diagnose en dan langzaamaan stopt het werk, wat ze met veel passie en plezier doet ineens. Het gevecht begint.
Van niet begrijpen tot een op zeker moment van acceptatie met alle worstelingen die hiermee gepaard kunnen gaan, komt Belinda na een lang proces in aanmerking voor een DBS (Deep Brain Stimulation). Samen met haar gezin, schoondochter die haar aan alle kanten helpen om deze operatie, samen met haar arts die de operatie zal uitvoeren, goed te doorstaan.
Bijzondere is dat Corine door de arts van Belinda in de gelegenheid wordt gesteld om óók hem te interviewen over deze ingrijpende operatie, hoe het gaat en wat erbij komt kijken. Zo dat de lezer ook hier inzicht in krijgt. Hierboven staat een citaat uit het verhaal van Dr. P van den Munckhof.
Kortom een leerboek pur sang voor mensen met de aandoening Parkinson, hun naasten en iedereen die geïnteresseerd is in de ziekte van Parkinson.
De auteur
Corine Peerenboom (1968) begon in haar jeugd te schrijven. Eerst in dagboeken om de dagelijkse zorgen en mooie momenten te beschrijven. Later ook om herinneringen vast te leggen voor anderen. Iedereen heeft een eigen verhaal op iedere leeftijd. Dat blijft haar fascineren. Ze houdt van diepgang, ziet overal een verhaal in, luistert graag en probeert het leven behapbaar en luchtig te houden. Ze schrijft, naast haar werk als ondernemer en de reuring van haar gezin.
info@voorlaterennu.nl
www.voorlaterennu.nl
De plaatjes zijn niet specifiek voor een Parkinson patiënt. Het ziet er bij ons allemaal zo uit.
'A fight we might be able to win, if we just want to' 