De beste vriendin van mijn vrouw, die overigens ook Jolanda genoemd wordt, heeft al een aantal jaren de ziekte MS. Iets wat een behoorlijke impact heeft op haar leven en haar gezin. Maar zoals ze altijd al was en nog steeds is, zeer positief en nooit bij de pakken gaan neerzitten. Bijna altijd opgewekt en nooit klagend. Het is zoals het is.
Maar ook keihard voor haar zelf, want zoals ze zelf altijd zei en zegt, ik heb een paar jongens om voor te zorgen (de jongens zijn inmiddels getrouwd, nu zijn er de kleinkinderen om op te passen). Haar man Marcel is een keihard werkende vrachtauto chauffeur en veel op pad en met drie jonge zonen thuis wilde Jolanda er altijd zijn. Het is eind 2012 als de ziekte meer ongemakken met zich mee gaat brengen, waaronder minder zicht. Op de vraag van mij wat ze nou nog wel eens zou willen ondernemen komt zeer spontaan en vol passie het antwoord, ‘autorijden’ naar voren. Mijn antwoord hierop is dat dit gezien haar ziekte, ook met mijn lesauto, een probleem op de openbare weg gaat geven. Maar zoals gewoonlijk ga ik aan iets anders denken. Bij toeval heb ik binnenkort met het bedrijf waar ik werkzaam ben een anti- slipcursus in Eindhoven. Bij de anti- slipschool spreek ik met de beheerder/eigenaar of het mogelijk is om met Jolanda en Marcel en nog een bevriend stel, Kees en Elise, mijn Jolanda en ik zelf een uurtje te kunnen slippen zodat Jolanda van Marcel weer eens achter het stuur kan zitten, kan voelen wat de auto doet en kan slippen. Toen ik vertelde over de ziekte van Jolanda vond hij het direct een leuk initiatief van mij en gaf zijn medewerking zodat wij een uurtje konden anti- slippen met zijn zessen. Zo gezegd zo gedaan.
Jolanda vond het, net als wij allen trouwens een zeer geslaagde middag en zoals we altijd met ons zessen doen zijn we daarna lekker uit eten gegaan.
Met de vraag hoe Jolanda het gevonden heeft beantwoord ze met een brede lach ‘top’. Maar Jolanda zou Jolanda niet zijn als ze toch iets aan te merken heeft. ‘Helaas kon ik hier niet 100 km/u rijden. Dat lijkt me helemaal te gek.’
Begin 2013 reed ik voor mijn andere werk bij toeval langs een militair oefenterrein in Oirschot. Ik zag ze daar met jeeps behoorlijk hard over een recht stuk weg rijden en dacht dat dit weleens iets zou kunnen zijn om Jolanda hier te mogen laten rijden met mij las instructeur ernaast. Brutaal als ik eigenlijk altijd wel ben reed ik naar de hoofdingang van het terrein en sprak de militair in het gebouw bij de slagboom aan met de vraag bij wie ik moest zijn met mijn vraagstelling. Hij belde even met de bewuste majoor, die ik prompt aan de lijn kreeg. Na mijn verhaal verteld te hebben vroeg hij mij om dit even op de mail naar hem toe te sturen. Zo gezegd zo gedaan. Na een aantal weken kreeg ik antwoord met de toezegging dat dit aan het einde van een vrijdagmiddag wel voor een uurtje zou kunnen. Ook hier mochten we met ons zessen en twee auto’s een uurtje rondscheuren en dus ook op het langste stuk 100km/u rijden. Jolanda wist van niets toen we op de vrijdag 24 mei 2013 hiernaartoe gingen en ze vond het geweldig. Zie hieronder ons filmpje,
Het Opleidings- en Trainingscentrum Rijden (OTCRij) leidt militairen op in het besturen, bedienen en onderhouden van wiel- en licht rupsvoertuigen en machines. Zie voor verdere informatie: http://www.defensie.nl/landmacht/eenheden/opleidings-_en_trainingscommando/rijden/
‘Top dat wij ruim een uur op vrijdagmiddag 24 mei 2013 gebruik mochten maken (twee auto`s) van het OTCRij in Oirschot.‘
Positiviteit is een handvat wat je kan gebruiken als er iets op je pad komt waar je niets aan kan doen en je even uit het veld geslagen bent. Je bent spekkoper als je dit van nature in je hebt, maar je kan het je zelf ook aan leren. Daar zijn diverse mogelijkheden voor en diverse instanties kunnen je daarbij helpen.
Probeer net als Jolanda en ik positief te blijven, zijn en denken, hoe moeilijk het soms ook is. Neem zelf het heft in handen,
‘je kan tenslotte meer dan je denkt’
Hans
parkinsonenverkeersdeelnemer.com 