Editie Pesticiden/PFAS 122 – ‘We can’t keep waiting. While the ground becomes our grave’ – A Frozen Rainbow Production 31-12-2025

Titiano Vecellio, Pieve di Cadore 1488/90, Venetië 1576.
Venus van Urbino 1538, olieverf op doek 119×165.
Florence Office Gallery
–
Urbino’s Venus is een van Titiaans beroemdste werken en toont een emblematische figuur van een jonge bruid die zich aankleedt om deel te nemen aan de viering van het ritueel dat in Venetië bekendstaat als “il toccamano”.
Het was een huiselijke en niet-kerkelijke ceremonie waarbij jonge aanstaande vrouwen, door de hand van de bruidegom aan te raken, hun toestemming voor het huwelijk gaven.
Titiano neemt de impuls om een ​​verleidelijke Venus te schilderen naar aanleiding van een iconografie die is ontstaan ​​in de Eerste Renaissance en is geïnspireerd door de oude figuratie van de “Venus pudica”.
 Het meisje, naakt liggend op een bed van spreien, kijkt de toeschouwer aan met verleidelijke en zachte ogen, terwijl ze met haar linkerhand de pub verbergt en in haar rechterhand een boeket rozen vasthoudt, symbool van de Godin en van plezier en volharding in de liefde.
Aan het voeteneind van het bed roept de slapende hond om huwelijkse trouw. De achtergrond toont een verfijnde omgeving, eigen aan een rijk patriottisch huis uit Venetië van de Vijf Eeuwen.
Twee polsbandjes zijn in de problemen: de ene probeert stiekem in de prullenbak te sluipen waaruit ze net de weelderige gouden en blauwe trouwjurk heeft gehaald, zichtbaar op de schouder van de andere polsband die op de rechtervoet staat.
Op de vensterbank is de pot met mirte, een plant die traditioneel in verband wordt gebracht met Venus, een verdere verwijzing naar de volharding in de liefde die nog steeds de hond aan het voeteneind van het bed streelt.
 Op dit doek bevestigt Titiano zijn buitengewone talent om intensiteit en karakter aan personages te geven, evenals een ongeëvenaarde kennis om de zachtheid van de incarnaties en de kwaliteit van de materialen terug te geven.
Zoals een brief uit 1538 getuigt, werd het schilderij van de “naakte vrouw” door Guidobaldo II della Rovere rechtstreeks van Titiano gekocht; het doek arriveerde vervolgens in 1631 in Florence met de erfenis van Vittoria della Rovere, laatste van het Huis en echtgenote van de Groothertog van Toscane, Ferdinando II de’ Medici.
Lange tijd werd het tentoongesteld in de Tribune van Officieren naast de Venere de’ Medici, waarschijnlijk in een gewenste vergelijking tussen de twee opvallende schoonheden, het klassieke en ideale van het antieke beeld en het moderne en vleselijke geschilderd door Titiaan.
Bron: Fragmenten