Extra editie Glyfosaat 20 – ‘And the leaves turn green to red to brown, Fall to the ground And get kicked around’, ‘We should give beautiful a second chance’! – Parkinson, verkeer en meer

Maandag ben ik naar de neuroloog geweest.  De laatste tijd voel ik me een keramische danseres in een muziekdoos zonder levodopa en een buikdanseres met levodopa.

Er zijn weinig momenten waarop ik noch het een noch het ander voel.

Ik kwam als het keramische beeldje de dokterspraktijk binnen en zij, die mij sinds 2015 volgt, begreep meteen dat Parkinson deze keer had gewonnen.  Vier jaar lang heb ik het stabiel kunnen houden, maar zoals je zegt, Parkinson is een progressieve ziekte, het kan langzaam of snel gaan, maar het gaat vooruit, het stopt niet.

Helaas verliezen de tabletten na verloop van tijd ook hun effectiviteit en doen ze niet meer wat ze moeten doen.  De tijd is gekomen om na te denken over therapieën voor patiënten met de ziekte van Parkinson in een gevorderd stadium.

Op dat moment kwamen alle pijn, vermoeidheid en uitputting naar boven die ik de afgelopen maanden had gevoeld en barstte ik in luide tranen uit.

Maar hoe is het mogelijk dat het in zo’n korte tijd en zo snel erger wordt?

Ik heb het mezelf veel kwalijk genomen.

Zijn stem houdt me tegen. ‘Samantha, het is niet jouw schuld. Dit is Parkinson.’

Gezien mijn nogal zorgwekkende fysieke toestand, hebben ze mij onmiddellijk ter observatie in het ziekenhuis opgenomen om te zien welke therapie voor mij het meest geschikt was.

En nu lig ik hier wakker in deze ziekenhuiskamer.  Ik kijk naar het witte plafond en als op een scherm zie ik mijn beelden van nog maar een paar maanden geleden voorbij scrollen, toen ik richting Barcelona fietste.  Zelfs toen voelde ik de knellen van een voet die steeds krommer werd, van een schouder met stekende pijn, de tintelingen die ik ’s avonds in mijn lichaam voelde, van stemmen die mijn hersenen waarnamen alsof iemand mij op mijn hoofd sloeg. met een hamer.

Ik hoorde het, maar ik luisterde niet.

In de afgelopen 4 jaar heb ik veel prachtige ervaringen gehad: El Camino de Santiago, fietsen voor Parkinson, veel uitstapjes.  Vier jaar lang heb ik mij verzet tegen de ziekte die in mij leeft.  Ik zag mezelf niet als een zieke vrouw.

Mijn doel was om vele kilometers per fiets af te leggen.  Zonder Garmin horloge ging ik niet meer op pad.  Ik wilde de 100 km zien.  En ik deed het.  Ik was gelukkig.  Iedereen applaudisseerde voor mij.  “Woooow, wat sterk. Goed gedaan Sami, ga door.”

Toen was 100 km voor mij niet meer genoeg, ik wilde 150 km.  Ik wilde nog sneller worden.

De kilometers namen toe en de energie in mijn tank nam af.

De balans was niet goed en ik viel.

Nu ik nog in dit bed lig, probeer ik goed naar mijn lichaam te luisteren en ik weet dat het er is, dat gaan we deze keer ook doen.  Misschien met een langzamer tempo, maar zelfs langzaam kun je overal komen.  Langzaam zijn is niet altijd een fout.

Ik kijk naar mijn arm en glimlach naar mijn kleine schildpadje dat ik een paar weken geleden heb laten tatoeëren.  Zij die met haar traagheid en kalmte haar doelen weet te bereiken, zij die zich kan aanpassen, zij die vasthoudendheid, veerkracht, kracht vertegenwoordigt, zij die als een nieuwe ik is.

Samantha Vizentin